Zapraszamy na drugie spotkanie poświęcone kwestii znaczenia „fallusa” u francuskiego psychoanalityka J. Lacana. Tym razem zajmiemy się bardziej szczegółowo podstawowym pojęciem psychoanalizy, jakim jest kastracja oraz rolą jaką odgrywa w niej kwestia fallusa, w szczególności – co może się wydać paradoksalne – w psychice kobiet.
Psychoanalitycy od czasu Freuda są zgodni co do nieświadomej treści nawiązującej do tematu fallusa, jaką odszyfrowuje się w gabinecie z udziałem osób zainteresowanych obu płci. I tak jedni i drudzy dowiadują się, że kobieta od wczesnego dzieciństwa czuje się fallusa pozbawiona a mężczyzna boi się o jego utratę, natomiast oboje potrafią przypisywać go matce, która organu nie ma.
Psychoanalitycy różnią się jednak między sobą w interpretacji tych słów. W przeciwieństwie do Freuda, który akcentował wyobrażeniowy charakter kastracji i widział w niej kluczowy mechanizm kompleksu Edypa związanego z nabywaniem tożsamości seksualnej i wyboru partnera, Lacan kładł nacisk na jej wymiar symboliczny. W odniesieniu do freudowskiej obserwacji, że problem kręci się wokół kwestii posiadania przez mężczyzn i nieposiadania przez kobiety tego organu służącego do osiągania rozkoszy, Lacan precyzuje, że fallus nie jest ani organem, który symbolizuje, ani fantazmatem, ani obiektem częściowym, jest znaczącym, który odgrywa kluczową rolę w relacji podmiotu obojga płci z obiektem miłości i pragnienia.
Tyle że dla każdej płci działa to inaczej. I o ile wśród psychoanalityków panuje względna zgoda co do tego, jak kwestia seksualności przedstawia się u mężczyzn, to pojawia się różnica opinii na temat powstawania świadomości własnej płci, w tym jej sposobu osiągania rozkoszy, u kobiet, vide słynny spór teoretyczny z lat 30 tych XX w., tzw. „kłótnia o (znaczenie) fallusa”, który będzie przedmiotem kolejnego spotkania. Wobec tego, zastanowimy się z jakich pozycji odnośnie do tego sporu wychodzi Lacan i na ile pomaga to lepiej zrozumieć ww. zjawiska kliniczne.
W czasie spotkania będziemy omawiać, akapit po akapicie, 1 stronę tekstu* J. Lacana „Znaczenie fallusa” (ze zbioru Ecrits, Wyd. Seuil, Paris 1966), w tłumaczeniu na jęz. polski. Następnie planujemy czas na pytania i komentarze.
Spotkanie będą moderować psychoanalityczki, członkinie FPPL i Szkoły Psychoanalizy EPFCL-Francja: Joanna Szymańska i Anna Wojakowska-Skiba.
Wstęp płatny 50 zł (z wyjątkiem członków FPPL) / studenci 30 zł.
Spotkanie z możliwością udziału przez Zoom.
Przypominamy, że planujemy jeszcze 7 takich spotkań, przeplatanych dyskusjami nad teoretycznymi i klinicznymi zagadnieniami, jakie wnosi ten tekst z naszymi gośćmi, członkami Szkoły Psychoanalizy EPFCL-Francja. Pierwsza taka wymiana międzynarodowa odbędzie się 7 grudnia br. Wkrótce podamy na ten temat więcej szczegółów.
Osoby zainteresowane udziałem i otrzymaniem polskiej wersji tekstu w tłumaczeniu członków Forum, prosimy o dokonanie opłaty, a następnie napisanie na adres: zarzad@fppl.pl

Wydarzenie na FB
Zapraszamy!
Ilustracja: Joanna Salamon
*Tekst „Znaczenie fallusa” jest zapisem wykładu „Die Bedeutung des Phallus”, który Lacan wygłosił w 1958 r. w Monachium, w Instytucie Psychiatrii Maxa Plancka. Lacan przedstawił w nim efekty swoich siedmiu lat pracy nad takim odczytaniem dzieła Freuda, które dałoby odpowiedzi na palące pytania o przyczynowość symptomów psychicznych w nerwicach, perwersjach i psychozach oraz o wszelkie trudności w relacji do płci własnej i przeciwnej w zakresie miłości, seksualności czy rodzicielstwa. Jeśli przyjąć, że do psychoanalityka przychodzą podmioty mające z tym problem, Lacana w swoim tekście wskazuje nam możliwą drogę, którą doświadczenie psychoanalizy pozwala z niego wyjść.

460120380_998935648937479_6501759251364480381_n