XII Spotkanie Międzynarodowego Zrzeszenia Forów IF-EPFCL pt. Lęk, jak sprawić, żeby przemówił?

W dniach 1-5 maja 2024 r. w Paryżu, odbędzie się otwarte dla wszystkich zainteresowanych międzynarodowe spotkanie zrzeszenia forów psychoanalizy lacanowskiej IF-EPFCL, którego nasze Forum jest członkiem oraz jego Szkoły EPFCL, której członkami jest część osób z Forum.

Spotkania będą tłumaczone symultaniczne na języki: angielski, francuski, hiszpański, portugalski i włoski. Udział w spotkaniu można wziąć osobiście (rejestracja otwarta) lub przez Zoom (rejestracja zostanie otwarta wkrótce).

Miejsce spotkań: Maison de la Chimie, 28 bis, rue Saint-Dominique, 75007 Paris.

PROGRAM OGÓLNY:

1 maja:

  • Międzynarodowe spotkanie pt. „Psychoanaliza z dziećmi i w instytucjach” animowane przez trzy organizacje zrzeszone w sieci współpracy w zakresie psychoanalizy dzieci i nastolatków – REP, RIP, RIHPNA)
  • Sympozjum na temat procedury „passe” (przejścia do bycia analitykiem)
  • Międzynarodowe Laboratorium Polityki Psychoanalizy (LIPP) – prezentacje

2 maja:

  • VIII Międzynarodowego Spotkania Szkoły Psychoanalizy EPFCL pt. „Wiedza i ignorancja w przejściu do bycia analitykiem”, organizowane przez instancje Szkoły Psychoanalizy EPFCL: CIG – Międzynarodową Komisję ds. Gwarancji oraz CAOE – Kolegium ds. Animowania i Orientacji

Poniżej znajduje się Uzasadnienie oraz Otwarcia, wprowadzające do poszczególnych aspektów tematyki.

3 i 4 maja:

  • XII Spotkanie Międzynarodowego Zrzeszenia Forów IF-EPFCL pt. „Lęk, jak sprawić, żeby przemówił?”

Poniżej znajduje się Uzasadnienie oraz Fragmenty, wprowadzające do poszczególnych aspektów tematyki.

5 maja:

  • Walne Zgromadzenie IF-EPFCL
  • Walne Zgromadzenie Szkoły Psychoanalizy EPFCL

Informacje o zapisach i inne elementy programu (uzupełniane na bieżąco) znajdują się na stronie wydarzenia: https://if-epfcl-paris2024.champlacanienfrance.net/

VIII Spotkanie Szkoły Psychoanalizy EPFCL

Problematyka i uzasadnienie:

Wiedza i ignorancja w przejściu do bycia analitykiem
To VIII Spotkanie Szkoły EPFCL po raz kolejny podda pod dyskusję tzw. „intensję” (konotację – przyp. tłum.) psychoanalizy. Innymi słowy, ponownie zapyta o to, co w psychoanalizie powoduje pojawienie się psychoanalityka; chodzi więc o „przejście” od psychoanalizującego się do psychoanalityka. Psychoanaliza „w intensji”, która determinuje „psychoanalizę w ekstensji” (w jej rozszerzeniu – przyp. tłum.), co Szkoła Psychoanalizy i jej Fora wspierają tu i ówdzie, to przewrót (z fr. subversion) związany z wytworzeniem „psychoanalityka”.

To przejście stanowi efekt nie do przewidzenia, jednak Lacan, po zdefiniowaniu go przez „pragnienie psychoanalityka” – w celu podkreślenia aspektu aktu, który od niego zależy – zaproponował ostatecznie matem zapisujący jego operację: jest to Dyskurs Psychoanalityka. Przygodnym produktem tej bezprecedensowej więzi może być „psychoanalityk” i tak dalej…

„Z drugiej strony, aby psychoanaliza ponownie stała się tym, czym nigdy nie przestała być, aktem, który dopiero nadejdzie” [1], stawiamy na operację, która wspiera jego logikę i na szansę, że znajdą się operatorzy, którzy staną na wysokości zadania zgodnie z etyką, której ta logika wymaga.
Międzynarodowe Kolegium ds. Gwarancji EPFCL, CIG 2023-2024, podobnie jak wszyscy jego poprzednicy, wspiera to narzędzie, jakim jest procedura „przejścia” [z fr. passe – przyp. tłum.] i płynące z niej żywe doświadczenie. Każde świadectwo doświadczenia „przejścia” jest przyjmowane z najwyższą uwagą, wobec tego, co stanowi przewrót w przechodzeniu analiz tu i ówdzie, ale tym, co kieruje kartelami [ds. procedury „przejścia”], jest oczywiście szczególna waga przywiązywana do tego, co w świadectwach może oznaczać „przejście do pozycji psychoanalityka”.

Pytanie to zostało postawione podczas ostatnich dni Szkoły Psychoanalizy EPFCL w Buenos Aires, w wyniku inicjatywy poprzedniego CIG. Podejmujemy je ponownie i proponujemy, wskazując od samego początku naszym tytułem, następujące twierdzenie: przejście do pozycji psychoanalityka, które może przynieść analiza, powoduje radykalną transformację w relacji do wiedzy czy też nieświadomego.
A więc: WIEDZA I IGNORANCJA W PRZEJŚCIU DO BYCIA PSYCHOANALITYKIEM.

Psychoanaliza jest doświadczeniem wiedzy i to właśnie stanowi o jej „dydaktycznym” charakterze. To doświadczenie wiedzy zaczyna się od „czegoś”, co całkowicie umyka osobie doznającej cierpienia; on lub ona nic o tym nie wie, ale jeśli trafi na dobrego słuchacza, ten będzie w stanie zakwestionować tę niewiedzę i sprawić, że ona przemówi. To doświadczenie mowy, „praktyka gadania” skierowanego do psychoanalityka, przeniesie początkowe „nie chcę nic o tym wiedzieć” w niewyczerpaną podróż domniemania na ten temat wiedzy, w to, co Freud nazwał jej „reprezentacjami”, a co Lacan opisze jako „elukubracje”. Przeniesienie, ta „miłość, która zwraca się do wiedzy” [2], niestrudzony odszyfrowujący, jest wektorem „praktyki sensu”, która będzie musiała napotkać swój koniec w postaci „niewiedzianej wiedzy biorącej się z pomyłki” (z fr. „l’insu que sait de l’une bévue”). W odpowiedzi na impas Podmiotu, Co Do Którego Zakłada się, że Wie (z fr. Sujet Supposé Savoir), może nastąpić przejście do pozycji psychoanalityka.

Z przeniesieniem jako wsparciem, uczona ignorancja analizy wywołuje dążenie do wiedzy. Istnieje zatem podróż, przejście, którego stawką jest koniec analizy, tj. głęboka modyfikacja stosunku do wiedzy i do rozkoszy (z fr. jouissance), którą ona zaszyfrowuje, w wyniku operacji „psychoanalityka”, tj. pozycji nieświadomego: umieszczenia wiedzy „w miejscu prawdy”.

Lacan nazywał to przejście [procedurą] „Passe”. To swoista sztuczka, subtelne przejście od wiedzy psychoanalizującego się do wiedzy psychoanalityka. Wiedza psychoanalizującego się jest najpierw zorientowana na Podmiot, Co Do Którego Zakłada się, że Wie; działanie psychoanalityka, po drugiej stronie nerwicy, zachęci psychoanalizującego się do pogodzenia się z tym impasem, aż w końcu będzie on w stanie znieść niewiedzę bez uciekania się do reprezentacji, elukubracji i fikcji kłamliwej prawdy, które kierują jego zwracaniem się do Innego.

Ta wiedza napawa grozą, ponieważ, w przeciwieństwie do domniemanej wiedzy, nie znajduje odpowiedzi w Innym. „Groza wiedzy”[3], mówi Lacan, aby podkreślić, o co chodzi w tym przejściu, ponieważ wiedza ta okazuje się być związana z pewną rozkoszą, która nie niesie ze sobą żadnego stosunku, a przez to prowadzi nas do „konfrontacji z impasem seksualności”, czyli kastracją i towarzyszącą jej rozkoszą. Obalając teorie seksualne, które nerwica wymyśliła i zamknęła w granicach fantazmatu, ta niewiedziana wiedza odsyła osobę, która odbyła podróż, z powrotem do jej traumatycznej dziury (fr. troumatique) samotności, [do tego, że] jak pisał Lacan: „Jest Jeden” (z fr. Ya de l’Un).

Co zatem pozostaje z naszych przeniesieniowych miłości i ich pragnienia wiedzy? Pragnienie wiedzy może wyłonić się i odzwierciedlać efekty (jako afekty) niewiedzianej wiedzy.

Rzeczywiście, jeśli „psychoanalitycy są znawcami wiedzy, która ich nie podtrzymuje”[4], mogą jej użyć, wprowadzić ją w czyn i uczynić ją znaną jako to, co wykraczającą poza nią.

Miejmy nadzieję, że [psychoanalitycy z tytułem – przyp. tłum.] AME i wyznaczeni przez nich wysłuchujący świadectwa przejścia będą uważni na nieoczekiwane i niesłyszane efekty tej niewiedzianej wiedzy…

Jeśli chodzi o kartele procedury przejścia… liczmy na mądrość ich ignorancji.
Szkoła, Szkoła, zawsze zaczyna się od nowa …, aby była szansa na [pojawienia się] psychoanalityka.

Międzynarodowa Komisja ds. Gwarancji (CIG 2023-2024)
Tłum. Anna Wojakowska-Skiba
_______________

Przypisy:
[1] Lacan J., Introduction de Scilicet, Autres Écrits, Seuil, Paris, 2001, str. 288.
[2] Lacan J., Introduction à l’édition allemande des Écrits, Autres Écrits, Seuil, Paris, 2001, str. 558.
[3] Lacan J., Note italienne, Autres Écrits, Seuil, Paris, 2001, str. 309.
[4] Lacan J., De la psychanalyse dans ses rapports à la réalité, Autres Écrits, Seuil, Paris, 2001, str. 359.

 

Fragmenty do pobrania:

 

PROGRAM SZCZEGÓŁOWY

CZWARTEK 2 MAJA 2024

9:00 > OTWARCIE
Carolina Zaffore (Argentyna) i Dominique Fingermann (Francja) – sekretarze Międzynarodowej Komisji ds. Gwarancji (CIG)

9:15-10:45
Prelegenci:
Elynes Barros AE (Brazylia): Co możemy wiedzieć dzięki analizie?
Rebeca Garcia (Hiszpania): To, co rezonuje z doświadczenia.
Nicolas Bendrihen (Francja): Blizna efektów przypadku?
Dyskutantka: Martine Menès (Francja)

11:00-12:30
Prelegenci:
Constanza Lobos AE (Argentyna): Pragnienie wiedzy zawierającej dziury
Anne Marie Combres (Francja): Punkt przejścia?
Mikel Plazaola (Hiszpania): Skutki przechodzenia od ignorancji do wiedzy w doświadczeniu przejścia (w procedurze „passe”).
Dyskutantka: Sandra Berta (Brazylia)

14:00-15:30
Prelegenci:
Dimitra Kolonia AE (Francja) : Niespodzianki końca.
Marie-José Latour (Francja): Praca na rzecz tego, co niepewne.
Ana Laura Prates Pacheco (Brazylia): Dla okna otwartego na przejście (w procedurze „passe”).
Dyskutantka: Teresa Trias (Hiszpania)

15:30-17:00
Prelegenci:
Christelle Suc AE (Francja): Od wymyślania do tego, co nie do pomyślenia: co nowego?
Armando Cote (Francja): Pochwała niewiedzy i jej związków z prawdą
Carolina Zaffore (Argentyna): Jaki jest efekt dydaktyczny przy przejściu do pozycji psychoanalityka (w procedurze „passe”)?
Dyskutant: Didier Castanet (Francja)

17:00-17.30-> INTERPUNKCJA
Anastasia Tzavidopoulou (Francja)
Colette Soler (Francja)

Amphithéâtre Lavoisier (tłumaczenie symultaniczne: angielski, hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

XII Spotkanie Międzynarodowego Zrzeszenia Forów IF-EPFCL pt. „Lęk, jak sprawić, żeby przemówił?”

Problematyka i uzasadnienie:

Dziś temat lęku, pod różnymi nazwami, pojawia się wszędzie. Lęk jest afektem, którego wszystkie istoty mówiące doświadczają i zawsze doświadczały. Lacan umieścił go w kategorii uczuć, która obejmuje istotne przejawy po stronie ciała.

Dlaczego staramy się sprawić, by lęk mówił, zamiast go uciszać, jak to się dzieje w przypadku masowego stosowania środków przeciw lękowych i innych specyfików uspokajających?

Otóż dlatego, że zakładamy, że lęk ma coś do powiedzenia. Wciąż jednak pozostaje nam znaleźć sposób na to, jak sprawić, by przemówił. Dla podmiotu pełnego lęku afekt ten jest czymś pewnym, a jednocześnie nieokreślonym – nie można powiedzieć, co go generuje.

A więc, choć mamy sprawić, żeby lęk mówił, to nadal kwestią jest móc mu uwierzyć. W tej kwestii klinika analityczna nauczyła nas, że lęk jest jedynym afektem, który nie zwodzi, podczas gdy każde uczucie kłamie na temat swojej przyczyny.(1)

Niemniej jednak, pytanie jak lęk może nie zwodzić, skoro dla osoby, która go doświadcza, jego przyczyna pozostaje enigmatyczna?

Dzieje się tak dlatego, że w przeciwieństwie do innych uczuć, które dryfują metonimicznie wraz ze znaczącymi, lęk pozostaje zakotwiczony w tym, co go wytwarza, czyli w realnym. Jego pewność w sytuacji klinicznej mówi nam, że nie odnosi się on do zwodniczego znaczącego, ale do realnego. Stąd tak ważne jest sprawienie, by lęk mówił. Chodzi bowiem o to, by zidentyfikować realne, będące stawką dla podmiotu, którego to dotyczy.

Lacan posunął się nawet do tego, że uczynił lęk „typowym symptomem każdego nadejścia realnego” [1]. Do nas należy zaś określenie jego różnych przejawów. Podajmy jednak kilka wskazówek.

W powyższej formule Lacan zawarł to, co był w stanie powiedzieć o lęku do tego momentu w swoim nauczaniu, w tym niektóre tezy Freuda.

Lęk, pierwotnie pojmowany był przez Freuda jako efekt wyparcia. Stanowił rezultat jakiegoś pozbawienia popędowego, które skutkowało wyparciem. Jednak Freud odwrócił swoją tezę w 1926 r., w artykule „Zahamowanie, symptom, lęk” (2) oraz w jego uzupełnieniach. Od tego momentu lęk stał się przyczyną wyparcia, jego siłą napędową. Poza efektem kastracji, któremu towarzyszy lęk przed brakiem – związany z pierwszymi rozczarowaniami dziecka rodzicielskim Innym, jako takim, który nie odpowiada na jego domagania – Freud dodatkowo objął pojęciem lęku także efekt traumatycznego spotkania, zachodzącego we wszystkich nerwicach. Tym samym lęk stał się skutkiem sytuacji bezradności (Hilflosigkeit), pozostawiającej dziecko bez możliwości odwołania się do jakiejkolwiek pomocy w realnym spotkaniu z pobudzeniem popędowym i z żądaniem jego zaspokojenia. Oto, co jest przyczyną wyparcia i pojawienia się symptomów. Lęk wywołany tą początkową traumą staje się następnie dla podmiotu sygnałem alarmowym, ostrzegającym przed niebezpieczeństwem.

Jednak według Lacana lęk ujawnia więcej niż to, co powiedział o nim Freud odwołując się do kwestii kastracji, ponieważ poza brakiem, dotyka on kwestii bycia podmiotu.
Kładąc nacisk na uwarunkowania lęku, Lacan uczynił go afektem zagadki dotyczącej przyczyny pragnienia, czy to po stronie Innego, czy podmiotu. Tym samym lęk pojawia się zawsze wtedy, gdy podmiot czuje się zagrożony byciem niczym więcej niż niejasnym obiektem dla Innego. Ta pustka znaczeniowa pojawia się również wtedy, gdy zagadka dotyczy własnego pragnienia, nad którym podmiot nie ma kontroli, ponieważ pragnie jako Inny.

Tutaj lęk staje się wskaźnikiem obiektu a, w relacjach, które podmiot utrzymuje z Innym na drogach miłości i pragnienia. Prowadzi to Lacana do stwierdzenia, że lęk nie jest pozbawiony obiektu.

I tam, gdzie Freud połączył lęk z groźbą kastracji i z brakiem jako jej korelatem, Lacan odwrócił tę tezę, opracowując nową strukturę lęku. Zgodnie z nią, lęk pojawia się wtedy, gdy brakuje braku. Jest to efekt „niesamowitego (Unheimlich) (3), które pojawia się w tym miejscu, gdzie powinno być minus-phi kastracji.” [2].
Przed zdiagnozowaniem „wyniesienia do społecznego zenitu obiektu a” [3] jako nadwyżki rozkoszy, zachodzącego wraz z rozwojem dyskursu kapitalistycznego, Lacan wprowadza „zmianę w sposobie zakotwiczenia lęku” [4], które czyni z podmiotu czyste rozszczepienie.

To podmiotowa luka w podmiocie zredukowanym do obiektu jakiego brakuje; to podmiotowa destytucja, gdzie brak w rozkoszy jest wypełniany przez obiekty nadwyżki rozkoszy dane podmiotowi do dyspozycji. Konsekwencją jest narastanie społecznego zgiełku, który wyraża bezradność i poczucie opuszczenia u istoty mówiącej.

Do tego realnego obiektu a, który nie może wpisać się w Innego, realnego symbolicznego, Lacan doda następnie uwarunkowania lęku jako wykraczające poza obiekt, jako odnoszące się do realnego poza symbolicznym. O tym właśnie mówi jego definicja lęku jako „typowego symptomu każdego nadejścia realnego”.

Przyjrzyjmy się pół wieku później, zmieniającym się sposobom zakotwiczania lęku w dyskursie i w realnym poza symbolicznym. Czy np. eko-lęk i spadający wskaźnik urodzeń we wszystkich uprzemysłowionych społeczeństwach mogą być tego wyznacznikami?

To wskazywałoby nam, że lęk jest wrażliwy na dyskurs, zaś doświadczenie kliniczne uczy nas, że psychoanaliza może uwolnić podmiot od tego lęku. Tylko jak działa ten dyskurs psychoanalityczny?

Otóż z pewnością nie w sposób promowany przez wszelkie psychoterapie, czyli za sprawą zarządzania emocjami, co jest inną nazwą dla afektów. Zarządzanie to jest niemożliwe i czyni osobę będącą w lęku jeszcze bardziej zdesperowaną, w efekcie niemożności kontrolowania tychże emocji.
Do nas należy teraz określenie, co w nieświadomym, języku i dyskursie determinuje lęk, jeśli chcemy móc go redukować w ramach leczenia, a następnie powiedzieć, jak to działa.

Patrick BARILLOT, maj 2023 r.
Tłum. Anna Wojakowska-Skiba
_______________

Przypisy Patricka Barillot:
[1] J Lacan, la Troisième [Trzeci (raz)], 1974 r.
[2] Lacan J., Le Séminaire, livre X, l’Angoisse [Seminarium X Lęk], Paris, Seuil, 2004, str. 53.
[3] Lacan J, Radiophonie [Radiofonia], w: Autres Écrits, Paris, Seuil, 2001, str. 414.
[4] Lacan J, Résumé du Séminaire: «l’Acte psychanalytique» [Streszczenie Seminarium « Akt analityczny »], 1969 r.

Przypisy tłumacza:
(1) Nieprzetłumaczalna na polski gra słów, zbudowana na bazie: sentiment – uczucie i senti ment – to, co odczuwane zwodzi. – przyp. tłum.
(2) S. Freud „Zahamowanie, symptom, lęk” (1925/1926 drukiem) w: t. VII dzieł pt. „Histeria i lęk”, Wyd. KR, Warszawa, 2001 – przyp. tłum.
(3) S. Freud „Niesamowite” (1919) w: t. III dzieł pt. „Pisma psychologiczne”, Wyd. KR, Warszawa, 1997 – przyp. tłum.

 

Fragmenty do pobrania:

 

PROGRAM SZCZEGÓŁOWY

PIĄTEK 3 MAJA 2024

9:00-9:15 > OTWARCIE
Patrick Barillot (Francja)
Amfiteatr Lavoisier (tłumaczenie symultaniczne angielski, hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

9:15-10:45 > „PŁODNY” LĘK
Przewodnicząca: Sandra Berta (Brazylia)
Luis Izcovich (Francja): Lęk, zagadka i pewność
Trinidad Sanchez-Biezma de Lander (Hiszpania): Jak podmiot, który dokonał przekroczenia swojego fantazmatu, może doświadczać lęku?
Marc Strauss (Francja): Lęk psychoanalityka
Amfiteatr Lavoisier (tłumaczenie symultaniczne angielski, hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

11:15-12:45 > 3 sale konferencyjne > Tłumaczenie symultaniczne: 4 języki

JAK SPRAWIĆ, BY LĘK PRZEMÓWIŁ Z PERSPEKTYWY WSPÓŁCZESNYCH UWARUNKOWAŃ?
Przewodnicząca: Paola Malquori (Włochy)
Lia Silvera (Brazylia): Jak skłonić naukowców do mówienia o swoich lękach? Oppenheimer w spotkaniu z psychoanalizą.
Josep Monseny (Hiszpania): „Cyfrowy” podmiot i jego lęk: paradoks
Anita Izcovich (Francja): Lęk i gadżety
Amfiteatr Lavoisier (tłumaczenie symultaniczne hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

JAK SPRAWIĆ BY LĘK PRZEMÓWIŁ U DZIECI I MŁODZIEŻY?
Przewodnicząca: Anna Wojakowska-Skiba (Polska)
Leonardo S. Rodríguez (Australia): Lęk i rodzina
Esther Mikowski (Brazylia): Wykorzystywanie seksualne, dzieci, nastolatki: co pozostaje z tego doświadczenia?
Marie-José Latour (Francja): Lęk niemowląt
Sala 251 (tłumaczenie symultaniczne: angielski, hiszpański, francuski, portugalski)

JAK SPRAWIĆ, BY LĘK PRZEMÓWIŁ Z PERSPEKTYWY PŁCI?
Przewodniczący: Francesco Stoppa (Włochy)
Ida Freitas (Brazylia): Pozostały czas
Eva Orlando (Włochy): Lęk jest przeznaczeniem
Andréa H. Fernandez (Brazylia): Psychoanalityczna ścieżka do lęku
Sala 101 (tłumaczenie symultaniczne angielski, hiszpański, włoski, portugalski)

14:15-15:45 > 3 sale konferencyjne > Tłumaczenie symultaniczne: 4 języki

PSYCHOANALIZA I CZASY LĘKU
Przewodnicząca: Maria Laura Cury Silvestre (Brazylia)
Natacha Velut (Francja): Ciało nie jest stabilne
Sonia Alberti (Brazylia): Lęk i różne etapy podmiotowego otwarcia.
Jean-Jacques Gorog (Francja): Odsłanianie lęku
Amfiteatr Lavoisier (tłumaczenie symultaniczne hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

LECZENIE LĘKU Z PERSPEKTYWY STRUKTUR KLINICZNYCH
Przewodniczący: Carmelo Scuderi (Australia)
Marcin Piotrowski (Polska): Nazywanie Innego
Tatiana Assadi (Brazylia): (a)-głos lęku: ślepe zaułki w analizie
Gabriela Gomes Costardi (USA): Leczenie lęku za pomocą fantazmatu i urojenia
Sala 251 (tłumaczenie symultaniczne angielski, hiszpański, francuski, portugalski)

LECZENIE LĘKU Z PERSPEKTYWY STRUKTUR KLINICZNYCH
Przewodnicząca: Gabriela Attene (Hiszpania)
Rodrigo Valentín Abínzano (Argentyna): Na poziomie popędu oralnego, lęk jest w Innym
Radu Turcanu (Francja): Lęk w trybie przyjaznym dla użytkownika
Ana Maeso (Hiszpania): Lęk w melancholii?
Sala 101 (tłumaczenie symultaniczne: angielski, hiszpański, francuski, włoski)

16:00-17:30 > PSYCHOANALIZA I CZASY LĘKU
Przewodnicząca: Nadine Cordova (Francja)
Julieta De Battista (Argentyna): Komunikowanie lęku: lęk w psychozie i lęk w analizującym się
Antonio Quinet (Brazylia): Lęki i ich przyjemności: od teatru do węzła boromejskiego
Bernard Nominé (Francja): Czas lęku
Amfiteatr Lavoisier (tłumaczenie symultaniczne angielski, hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

17:30-18:30 > WARTOŚĆ LĘKU
Przewodniczący: Gabriel Lombardi (Argentyna)
Colette Soler (Francja)
Amfiteatr Lavoisier (tłumaczenie symultaniczne angielski, hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

SOBOTA, 4 MAJA 2024 R.

8:45-10:30 > 3 sale konferencyjne > Tłumaczenie symultaniczne: 4 języki

LECZENIE LĘKU Z PERSPEKTYWY STRUKTUR KLINICZNYCH
Przewodniczący: Jan Tkaczow (Polska)
Daphne Tamarin (Izrael): Między zagadką a pewnością: Lęk w leczeniu psychozy
Emmanuelle Pajot (Francja): Jak sprawić, by lęk przemówił w psychozie – poprzez nominację?
Simge Zilif (Turcja): Odwołanie się do innego języka w leczeniu w obliczu lęku
Maria Vitoria Bittencourt (Brazylia): Jak zachęcić niemą córkę do mówienia?
Amfiteatr Lavoisier (tłumaczenie symultaniczne angielski, hiszpański, francuski, portugalski)

PSYCHOANALIZA I CZASY NIEPOKOJU
Przewodnicząca: Zehra Eryörük (Turcja)
Adèle Jacquet-Lagrèze (Francja): Labirynt beznadziejnej nostalgii
Leonardo Assis (Brazylia): Lęk przechodnia – przejrzystość i znikanie
Matias Laje (Argentyna): Od świadomej niewinności do lęku końca
María Claudia Domínguez (Włochy): Cisza, która poprzedza wiersz
Sala 251 (tłumaczenie symultaniczne hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

JAK SPRAWIĆ BY LĘK PRZEMÓWIŁ U DZIECI I MŁODZIEŻY?
Przewodnicząca: Nathaly Ponce (Panama)
Maria Helena Martinho (Brazylia): Jak sprawić, by lęk przemówił w klinice?
Matilde Pelegrí (Hiszpania): Dzisiejszy lęk związany z macierzyństwem
Annalisa Bucciol (Włochy): Młodzież i lęk: od robienia do mówienia
Jean-Pierre Drapier (Francja): Podnoszenie przerażenia do godności lęku
Sala 101 (tłumaczenie symultaniczne hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

11:00-12:45 > 3 sale konferencyjne > Tłumaczenie symultaniczne: 4 języki

LECZENIE LĘKU Z PERSPEKTYWY STRUKTUR KLINICZNYCH
Przewodniczący: Julio R. Lutzky (Argentyna)
Daniella Ferri (Argentyna): Ból istnienia i lęk. Próby w klinice różnicowej
Roser Casalprim (Hiszpania): O lęku w psychozie.
Leonardo Leibson (Argentyna): Lęk w psychozie: automatyzm realnego?
Mariana Báncora (Argentyna): Czego uczy nas o lęku dorastanie?
Amfiteatr Lavoisier: (tłumaczenie symultaniczne angielski, hiszpański, włoski, portugalski)

JAK SPRAWIĆ, BY LĘK PRZEMÓWIŁ?
Przewodnicząca: Adriana Grosman (Brazylia)
Joseane Garcia (Brazylia): Jak sprawić, by lęk przemówił do pacjentów psychosomatycznych? Lęk między rozkoszą a pragnieniem
Glaucia Nagem (Brazylia): Mowa nadal jest terapią w dzisiejszej psychoanalizie Rosane Melo (Brazylia): Podłoże dziecięcych lęków
Maria Soledad Carro (Argentyna): Lęk i przerażenie w procesie przechodzenia do pozycji psychoanalityka
Sala 251 (tłumaczenie symultaniczne, hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

LECZENIE LĘKU Z PERSPEKTYWY STRUKTUR KLINICZNYCH
Przewodniczący: Karim Barkati (Francja)
Tomás Otero (Argentyna): Wykorzystanie lęku w klinice perwersji
Eve Cornet (Francja): Unikanie lęku, odroczenie emancypacji
Gladys Mattalia (Argentyna): Wymiar lęku u podmiotów nie-Boromejskich
Muriel Mosconi (Francja): Lęk w psychozie
Sala 101 (tłumaczenie symultaniczne: angielski, hiszpański, francuski, portugalski)

14:15-16:00 > 3 sale konferencyjne > Tłumaczenie symultaniczne: 4 języki

PSYCHOANALIZA I CZASY NIEPOKOJU
Przewodnicząca: Sheila Skitnevsky Finger (Brazylia)
Vera Pollo (Brazylia): Lęk między pośpiechem a pewnością
Francis Le Port (Francja) : Nadejście?
Gloria Sadala (Brazylia): W wątku mówienia: lęk, prawda i wiedza
Camila Vidal (Hiszpania): Konieczność lęku?
Amfiteatr Lavoisier (tłumaczenie symultaniczne hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

„PŁODNY” LĘK
Przewodnicząca: Miriam Ximenes Pinho-Fuse (Brazylia)
Irène Tu Ton (Francja): Funkcja lęku
Luciana Guarreschi (Brazylia): Nie ma czasu na lęk
Lujan Luale (Argentyna): Sen o lęku jako sen płodny
Angela Mucida (Brazylia): Widzenie siebie zredukowanego do ciała – lęk w pracy klinicznej z osobami starszymi
Sala 251 (tłumaczenie symultaniczne angielski, hiszpański, francuski, portugalski)

„PŁODNY” LĘK
Przewodniczący: Devra Simiu (USA)
Silvia Rodriguez (Australia): Lęk u analityka: to, czego nie wolno mówić
Oscar Quiroga (Argentyna): Lęk: między lustrem a obrazem? Rozważania na temat jego struktury
Maria Dolors Camós (Hiszpania): Lęk i szkolenie analityka
Jean-Paul Montel (Francja): Zawrót głowy spowodowany lękiem i bólem istnienia
Sala 101 (tłumaczenie symultaniczne angielski, hiszpański, francuski, włoski)

16:15-17:15 > LECZENIE LĘKU
Przewodniczący: Diego Mautino (Włochy)
Graziano Senzolo (Włochy): Lęk i trauma
Beatriz Oliveira (Brazylia): Lęk sprawia, że mówimy
Amfiteatr Lavoisier (tłumaczenie symultaniczne angielski, hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

17:15-18:15 > JAK SPRAWIĆ BY LĘK PRZEMÓWIŁ?
Przewodnicząca: Beatriz Maya (Kolumbia)
Dominique Marin (Francja): Wierzyć w lęk
Gabriel Lombardi (Argentyna): Lęk aseksualny i nasz
Amfiteatr Lavoisier (tłumaczenie symultaniczne angielski, hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

18:15 – 18:30 > INTERPUNKCJA
Patrick Barillot (Francja)
Amphithéâtre Lavoisier (tłumaczenie symultaniczne angielski, hiszpański, francuski, włoski, portugalski)

Kalendarz spotkań FPPL